#παιδί #γονείς | Γιατί το έχουμε παρακάνει με τα social media;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως πρέπει να τα ονομάζουμε χωρίς… ενοχές, αποτελούν για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας τους. Οι αριθμοί (λίγο ή πολύ γνωστοί σε όλους) μιλούν από μόνοι τους και δεν αποτελούν έκπληξη: οι Έλληνες χρήστες μπορούν να χαρακτηριστούν ως έμπειροι, αφού το 50% δηλώνει ότι χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πάνω από 3 χρόνια ενώ το 68% των Ελλήνων επισκέπτεται σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. facebook) και το 60% blogs και forums, σύμφωνα με την πανελλήνια έρευνα του εργαστηρίου Ηλεκτρονικού Εμπορίου (ELTRUN), του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, για την «Στάση, αξιοποίηση και εμπιστοσύνη των Ελλήνων στα social media».
Οι λόγοι που οδηγούν ολοένα και περισσότερους χρήστες να αφιερώνουν ένα μεγάλο μέρος της ημέρας τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πολλοί και γνωστοί με βασικότερους εκείνους της εύκολης πρόσβασης σε μία μεγάλη διαδικτυακή παρέα, της ελεύθερης έκφρασης, της διασκέδασης, της ενημέρωσης αλλά και της παρουσίασης μίας εικόνας που έχουμε ανάγκη να (επι)δείξουμε εφόσον την ελέγχουμε και τη… σμιλεύουμε όπως θέλουμε εμείς.
Πως χάνουμε το μέτρο;Κάθε μέσο, οφείλουμε να το χρησιμοποιούμε όπως του αρμόζει και όπως το λέει και η ίδια η λέξη… Ως ένα εργαλείο δηλαδή για να πετύχουμε τον σκοπό μας. Είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι απλώς μέσα για να επικοινωνήσουμε με ανθρώπους από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη και να μοιραστούμε μαζί τους εικόνες, βίντεο, μουσική, ειδήσεις, προβληματισμούς αλλά και ακόμα για να επικοινωνήσουμε τη δουλειά μας.
Το ζήτημα όμως με την παρουσία των μέσων αυτών στη ζωή μας ξεκινά να γίνεται πρόβλημα όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι με αποτέλεσμα να μας χρησιμοποιούν τα ίδια τα μέσα. Όπως για παράδειγμα όταν φθάνουμε στο σημείο να καεί το φαγητό επειδή θέλουμε να βγάλουμε μια ακόμα selfie με καλύτερο φωτισμό από την προηγούμενη, να αργήσουμε να πάρουμε το παιδί από το Σχολείο επειδή «χαθήκαμε» στον ωκεανό αρνητικών σχολίων μιας δημοσίευσης στο Facebook ή για να βρούμε ποιος κέρδισε στο χθεσινό αγώνισμα ασυλίας ή να αφήσουμε μια οποιαδήποτε δραστηριότητα στον πραγματικό κόσμο επειδή θέλουμε να μάθουμε ένα ακόμα κουτσομπολιό στον ψηφιακό κόσμο. Οφείλουμε να κάνουμε μια παύση και να αναλογιστούμε τι είναι εκείνο που μας τραβά τόσο κοντά σε μία οθόνη και όλα γύρω μας χάνονται.
Γιατί να έχουμε ανάγκη να γράφουμε μόνο Αγγλικά στο Instagram αν οι περισσότεροι ακόλουθοι μας είναι συμμαθητές από το Γυμνάσιο και συνάδελφοι από τη δουλειά; Γιατί μετράμε εναγωνίως τα likes σαν να μετράμε την αξία μας σε σχέση με τους άλλους ξεχνώντας ότι είμαστε όλοι ίσοι;
Η διαδικτυακή μας συμπεριφορά πρέπει να έχει μέτρο. Όμως ποιος τελικά θυμάται τι εστί μέτρο όταν υπάρχει αυτή η «έκρηξη» πληροφοριών από εκατομμύρια χρήστες στον κόσμο με αποτέλεσμα να αποπροσανατολιζόμαστε χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε;
#παιδί #Το_παιδί_μου_είναι_πιο_όμορφο_απ’το_δικό_σου
Σίγουρα δεν είναι κακό να θέλει να μοιραστεί στο Instagram και το Facebook μια μέλλουσα μανούλα μια φωτογραφία της φουσκωμένης κοιλίτσας της αλλά είναι απαραίτητο αργότερα να δείχνει τι αγόρασε στον «Πρίγκιπα» της επειδή ζήλεψε με την εμπνευσμένη φωτογραφία μιας άλλης μανούλας που αγόρασε στην «πιο χαρισματική κόρη του κόσμου» 4 – 5 πανάκριβα ζευγάρια γυαλιών; Μήπως μας έχουν επηρεάσει οι μαμάδες Bloggers που πλέον είναι χιλιάδες στην χώρα μας και θέλουμε να τους μοιάσουμε;
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που υπάρχει και αντίστοιχος όρος πλέον στα Αγγλικά, το γνωστό “sharenting” που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάχρηση των κοινωνικών μέσων από τους γονείς για να μοιράζονται περιεχόμενο βάσει των παιδιών τους ενώ σχετίζεται και με την έννοια της υπερβολικής πληροφόρησης.
Προφανώς δίνει μια άλλη νότα στην ημέρα η γνωστή έγνοια «Πόσα likes πήρε το πατουσάκι του μωρού μου;» αλλά είναι όντως απαραίτητο και τελικά θα προσφέρει κάτι στα ίδια τα παιδιά που είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της δημοσιότητας χωρίς καν να το έχουν ζητήσει; Φυσικά και είναι χαριτωμένη και όμορφη μια φωτογραφία ενός μωρού, ενός παιδιού που παίζει ανέμελα ή ενός άλλου που χαρίζει ένα πλατύ και αυθόρμητο χαμόγελο στον φακό, αλλά όταν για παράδειγμα έχουν δημιουργήσει γονείς και κηδεμόνες προσωπικούς λογαριασμούς εκατοντάδων χιλιάδων βρεφών και παιδιών στο Instagram (που αργότερα θα αντιγραφούν σε άλλους τόσους ψεύτικους λογαριασμούς) δεν είναι ολοφάνερο ότι έχουν περάσει στο άλλο άκρο;
Μήπως περνάμε στο άλλο άκρο και όταν κατακρίνουμε ή χειρότερα βρίζουμε και απειλούμε ανθρώπους που δε γνωρίζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή δε συμφωνούμε με τις απόψεις ή τις πράξεις τους; Πόσοι διαδικτυακοί καβγάδες έχουν ξεσπάσει μεταξύ γονέων επειδή απλώς δε συμφωνούν σε κάτι; [Φυσικά και δεν αναφερόμαστε σε ακραίες περιπτώσεις εγκληματιών ή ανθρώπων που εκφράζουν ακραίες απόψεις με απώτερο σκοπό να βλάψουν άμεσα ή έμμεσα συνανθρώπους τους.]
Κίνδυνοι
Κυρίως όταν εκθέτουμε τα πρόσωπα των παιδιών μας οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι αμέτρητοι, από το να παραμελούμε συστηματικά το παιδί για να ασχοληθούμε με τη… φωτογραφία του μέχρι το χειρότερο δυνατό σενάριο που θέλει εγκληματίες να μπορούν να μας εντοπίσουν βλάπτοντας το παιδί ή/και εμάς.
Δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και το σωστό…
Είναι δύσκολο με 3 ώρες (ή καθόλου) ύπνο να μπορέσει ένας γονιός να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και να προτιμήσει μία δραστηριότητα με το παιδί του από το να το αφήσει απλώς να δει τηλεόραση και ο ίδιος να αφεθεί στο ίντερνετ. Όταν, όμως, συνειδητοποιήσει πως οι όμορφες αναμνήσεις που δημιουργεί μαζί με τον/τη σύζυγο στο παιδί του όταν ασχολούνται μαζί του καταγράφονται στη μνήμη του κάνοντας το ευτυχισμένο για την υπόλοιπη ζωή του και αυτό δεν μπορεί να το αντικαταστήσει κανένα κινητό, tablet ή υπολογιστής, θα αναθεωρήσει.
«Δεν φταίω εγώ που ψάχνω μια διέξοδο μέσα σε όλες αυτές τις απαιτήσεις»
Η απάντηση για όλα αυτά βρίσκεται μέσα μας, σε αυτό που θέλουμε ορισμένοι να κρύψουμε• ότι έχουμε ανάγκη από προσοχή και επιβεβαίωση κι όχι πάντα να βρούμε μια διέξοδο. Γι’ αυτό οφείλουμε, ιδιαίτερα οι γονείς, να κάνουμε αυτοκριτική. Η αυτοκριτική απουσιάζει τις περισσότερες φορές από την καθημερινότητα μας γιατί συνήθως είναι δυσάρεστη αλλά αυτό δεν αλλάζει το πόσο ουσιαστική και συνεπώς απαραίτητη είναι.
Είναι υπέροχο να μπορείς να μοιράζεσαι όμορφες στιγμές σου αλλά και τους προβληματισμούς σου αφού – κακά τα ψέμματα – το ίντερνετ είναι όντως μια διέξοδος και ευκαιρία για χαλάρωση αλλά έχοντας πάντα κατά νου ότι πρόκειται για ένα μέσο που χρησιμοποιείς εσύ με μέτρο και δεν αφήνεσαι σε αυτό να σε κάνει ότι θέλει!
Βρήκαμε ενδιαφέρουσα την προσέγγιση της Μαίρης Συνατσάκη, η οποία είναι μία από τις πιο δημοφιλείς παρουσίες στα μέσα Κοινωνικής δικτύωσης στην Ελλάδα με εκατοντάδες χιλιάδες ακόλουθους στον ψηφιακό κόσμο.