Γονείς και Δάσκαλοι: Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα! | Γράφει η Χρυσή Γαμπιεράκη
Κι έρχεται ο Σεπτέμβρης! Άγχος και πλήθος ερωτηματικών και συναισθημάτων κατακλύζουν τη σκέψη του γονέα! Θα είναι καλή η Δασκάλα; Θα είναι ήρεμη, γλυκιά, στοργική, ώστε να περάσει το πιτσιρίκι μας μία όμορφη και δημιουργική χρονιά; Κι από την άλλη πλευρά, πλήθος ερωτηματικών κατακλύζουν και τη Δασκάλα! Θα είναι καλοί οι γονείς; Θα είναι συνεργάσιμοι και βοηθητικοί ή απόμακροι και αδιάφοροι;
Κυλάει η χρονιά… Γονείς αφήνουν ότι πολυτιμότερο έχουν στη Δασκάλα, κάποιοι χωρίς καν να χαιρετήσουν! Χωρίς να καλημερίσουν! Χωρίς να ευχηθούν μία όμορφη μέρα! Η Δασκάλα παραδίδει τα παιδιά, το μεσημέρι στους γονείς, με ζωγραφισμένη την κόπωση και την απογοήτευση στο πρόσωπο της! Κι έρχονται τα Χριστούγεννα… και το Πάσχα… κι εκεί που πάει να μιλήσει ο γονέας και η Δασκάλα περιμένει μια καλή κουβέντα για όλη τη δουλειά που έχει κάνει με το παιδί, ίσως και μια ευχή για τις διακοπές που πλησιάζουν, το μόνο που ξεστομίζει ο γονιός είναι: «Πότε ανοίγετε; Άντε, να δούμε τι θα κάνουμε τώρα που κλείνετε!». Και ο θυμός του είναι έντονος! Και πως να μην είναι άλλωστε, εφόσον τον ξεβολεύει και του χαλάει το πρόγραμμα του! Και δεν εύχεται ούτε «Καλές γιορτές», ούτε «Καλή ξεκούραση!».
Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν και οι γονείς που θεωρούν τις γιορτές ως μία αληθινή και ανεπανάληπτη ευκαιρία για να περάσουν όμορφα με το παιδί τους!
Κι αναρωτιέμαι, τελικώς, τι είναι αυτό που γεννά την τόση απόσταση και μας δυσκολεύει να επικοινωνήσουμε προς όφελος του παιδιού; Γιατί τόσο εύκολα ο καθένας ταμπουρώνεται στις δικές του απόμακρες σκέψεις; Γονείς και Δάσκαλοι, έχετε στα χέρια σας τις ψυχές όλου του κόσμου! Το παρόν και το μέλλον! Συνδημιουργοί του σύμπαντος και Του Θεού! Πλάθετε αληθινές ψυχές με σώμα και πνεύμα! Τόσο ευγενές, τόσο υψηλό• θεάρεστο εγχείρημα! Κι όμως… Σας είναι τόσο δύσκολο να πείτε: «Καλημέρα! Σας εμπιστεύομαι το παιδί μου! Σας εύχομαι να έχετε μια χαρούμενη και δημιουργική ημέρα!». Κι εσείς οι Δάσκαλοι: «Να περάσετε όμορφα στην εργασία σας! Καλή σας μέρα!». Φέρνουμε παιδιά στον κόσμο, τα στέλνουμε Σχολείο, τα εκπαιδεύουμε στις γνώσεις, στις αξίες! Μα είναι δύσκολο να πούμε: «Καλημέρα!». Μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένα γλυκό βλέμμα, στον άνθρωπο που μας εμπιστεύεται ότι πολυτιμότερο έχει, στον άνθρωπο που του εμπιστευόμαστε ότι πολυτιμότερο έχουμε! Τη ζωή μας ολόκληρη• τον κόσμο μας! Τα παιδιά μας!
