Από μία μαμά: «Υπάρχουν ψέμματα που λένε οι γονείς. Είναι αυτά που λέμε ό,τι «δεν κάνουμε ποτέ!»… και τα κάνουμε όμως. Υπάρχουν μύθοι στη μητρότητα».
Υπάρχουν ψέμματα που λένε οι γονείς. Είναι αυτά που λέμε ό,τι «δεν κάνουμε ποτέ!»… και τα κάνουμε όμως. Υπάρχουν μύθοι στη μητρότητα.
Και υπάρχουν και τα μυστικά.
Σχεδόν αμέσως μετά την γέννηση της κόρης μου, έμαθα ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα, που ως γονείς (ειδικά οι μητέρες νομίζω), δεν θα έπρεπε να τα λέμε. Κάποια στιγμή σε μια συμβουλευτική συνάντηση, ο εισηγητής μας ζήτησε να μοιραστούμε τις εντυπώσεις μας στην μητρότητα. Μια μητέρα είπε ότι ήταν «έκπληκτη από την δυνατή αγάπη που ένιωσε για την κόρη της». Μια άλλη γυναίκα είπε ότι ένιωθε «έκθαμβη που η καρδιά της μπορούσε να έχει τόση αγάπη». Μια άλλη μαμά είπε ότι «δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μπορούσε να «ερωτευτεί» με την πρώτη ματιά». (Σας φαίνονται γνώριμα;)
Λοιπόν, δεν πρέπει να έδωσα τη «σωστή» απάντηση επειδή όταν είπα ότι «όλο αυτό ήταν απλά πιο βαρύ απ’όσο περίμενα» με μια τρομαγμένη και λυπημένη θα έλεγα φωνή, η ανταπόκριση όλων ήταν μια εκκωφαντική σιωπή και καρφωμένα βλέμματα πάνω μου. Εκείνη την ημέρα –και φυσικά τα τελευταία 6 χρόνια– έμαθα ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που οι γονείς νιώθουν αλλά δεν μπορούν να πουν. Υπάρχουν πράγματα που θα έπρεπε να μείνουν μυστικά.
Λοιπόν, εγώ λέω ένα δυνατό ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ σε όλη αυτή την σιωπή του γονέα. Κουράστηκα να προσποιούμαι. Κουράστηκα να νιώθω μοναξιά. Κουράστηκα να αγνοώ τον ελέφαντα που υπάρχει μέσα στο δωμάτιο. Κουράστηκα να κρατάω μυστικά.
Και αν δεν το πει κανένας άλλος, θα το πω εγώ –επειδή αυτό μάλλον είναι το μεγαλύτερο μυστικό όλων των γονέων – ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΤΙ ΚΑΝΩ.
Πριν μείνω έγκυος στην κόρη μου, σκεφτόμουν ότι η μητρότητα – παρόλο που είναι αρκετά δύσκολη κάποιες φορές– θα γινόταν με έναν απλό, φυσικό τρόπο. Έχω διαβάσει αρκετά στη ζωή μου και έχω επιχειρήματα και δυνατές σκέψεις με αυτοπεποίθηση. Έτσι υπέθεσα ότι ενστικτωδώς θα ήξερα τι να κάνω και σε καταστάσεις που θα κολλούσα, θα ζητούσα συμβουλές (όχι, δεν το έκανα). Ή θα διάβαζα ένα σχετικό βιβλίο. Αυτό το έκανα. Και σε αυτόν τον πλανήτη, υπάρχουν άπειρα βιβλία για γονείς και συμβουλευτικές ιστοσελίδες για κάθε θέμα που έχει να αντιμετωπίσει ένας γονέας και διάβασα πολλά. Οπλισμένη με πληροφορίες και γνώση πλέον, νόμιζα ότι εγώ και ο σύζυγός μου θα ήμασταν ικανοί να αναλάβουμε την γονεϊκότητα με στυλ και αυτοπεποίθηση.
Δεν περίμενα ότι θα υπήρχαν νύχτες που θα έμενα ξύπνια μέχρι αργά ανησυχώντας για ένα πρόβλημα ή μια απορία. Ότι θα υπήρχαν στιγμές που μετά από πολύ διάβασμα αμέτρητων συμβουλευτικών ιστοσελίδων και βιβλίων αυτοβοήθειας, μετά από συζητήσεις με φίλους και οικογένεια, μετά από αρκετές εξαντλητικές συζητήσεις με τον σύζυγό μου και μετά από ψάξιμο της χαμένης μου διαίσθησης, ότι δεν θα ήξερα και πάλι τι να κάνω. Ότι σχεδόν όλα –από την φροντίδα και τον ύπνο μέχρι τις «τρελές» στιγμές της και την απειθαρχία– θα συνοδεύονταν από εκατομμύρια διαφορετικές πιθανότητες όλες με τα υπέρ και τα κατά τους.
Δεν περίμενα πόσο συχνά θα ούρλιαζα από μέσα μου «ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΤΙ ΚΑΝΩ!».
Στήθος ή μπιμπερό; Στο κρεβάτι της ή συγκοίμηση; Περισσότερες δραστηριότητες ή λιγότερες; Πειθαρχία ή ελευθερία; Τιμωρία ή όχι; Μαθήματα μουσικής ή μπαλέτου; Ένδειξη ανοχής ή όχι; Επιβράβευση για τους καλούς βαθμούς ή να αφήσω την επίτευξη του στόχου να είναι από μόνη της μια επιβράβευση; Να δουλέψω και να βρω μπέιμπισίτερ ή να μείνω σπίτι; Πόση ώρα τηλεόραση ή τάμπλετ; Πόση ώρα να βοηθήσω με τα μαθήματα; Και η κόρη μου είναι μόνο έξι ετών, έτσι; Τρέμω να σκεφτώ τις αμφιβολίες και τις ερωτήσεις που θα προκύψουν στα επόμενα χρόνια.
Τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης και αν έρχονταν έτσι, κανείς δεν έχει μεγαλώσει ποτέ αυτό το συγκεκριμένο παιδί σε αυτή την συγκεκριμένη οικογένεια κάτω από αυτές τις περιστάσεις, οπότε πραγματικά, πόσο καλό θα ήταν ένα εγχειρίδιο; Είναι ένα άγνωστο έδαφος. Για όλους μας. Μαθαίνουμε συνεχώς. Και πολλές φορές δεν έχουμε ιδέα για το τι να κάνουμε.
Αλλά αντί να παραδεχτούμε ότι απλά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε κάποιες στιγμές, το κρατάμε μυστικό. Ξενυχτάμε με αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Ή δίνουμε ανεπιθύμητες συμβουλές με την ελπίδα να πάρουμε κάποια επικύρωση για τις δικές μας επιλογές. Ή δεχόμαστε αμυντικές συμπεριφορές που μας δικάζουν ή μας κριτικάρουν επειδή –αν είναι δυνατόν!– υπάρχουν περισσότεροι από έναν «σωστό» τρόπο για να κάνεις κάτι.
Ένα από τα μεγαλύτερα σοκ στην μητρότητα, για μένα, ήταν η απόλυτα σκληρή και συντριπτική μοναξιά που ένιωσα κάποιες φορές. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, σοκαρίστηκα για το πόσο μόνη θα μπορούσα να νιώσω, παρόλο που ποτέ δεν ήμουν ουσιαστικά πλέον μόνη. Ούτε καν κατουρούσα πλέον μόνη. Αλλά και πάλι δεν ένιωσα τόση μοναξιά ποτέ στη ζωή μου. Σαν να είχα παγιδευτεί σε κάποιο έρημο νησί ή σαν να είχα πέσει σε μια χαράδρα. Σαν να μην υπήρχε κανείς (εκτός ίσως από τον σύζυγό μου), που θα μπορούσε να καταλάβει απλά πόσο δύσκολο ήταν ή πως ένιωθα ή τι περνούσα. Σαν να ήμουν η μόνη γυναίκα στον κόσμο που το ζούσε.
Αλλά η γονεϊκότητα δεν χρειάζεται να μας βουτάει στην μοναξιά. Δεν πρέπει να νιώθουμε ότι είμαστε οι μόνοι που το ζούμε. Δεν πρέπει να νιώθουμε τόση μοναξιά.
Ας σταματήσουμε όλοι να προσποιούμαστε. Ας μοιραστούμε τις ιστορίες των μικρών μαχών που δίνουμε. Ας προσφέρουμε ο ένας στον άλλον ένα χέρι βοηθείας, για να βγούμε από την χαράδρα. Ας αντιμετωπίσουμε επιτέλους τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Ας πούμε την άσχημη, ωμή αλήθεια μας. Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε τόσο να πούμε τι έχουμε νιώσει όλοι κάποιες στιγμές.
Ας μοιραστούμε τα μυστικά μας.
Επειδή ξέρετε κάτι; Παρόλο που ίσως νιώθουμε οτι κάποιες φορές δεν έχουμε ιδέα για το τι να κάνουμε, εκείνες τις φορές τα παιδιά μας είναι μια χαρά. Τα παιδιά μας βασικά, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ.
Και αυτό είναι το καλύτερο μυστικό απ’ όλα.
Μετάφραση: Ρέα