Αυτεπίγνωση | Έκχαρτ Τόλλε: Όταν οι γονείς ταυτίζονται με τους ρόλους τους

   
Αυτεπίγνωση | www.aytepignosi.com
«Ό,τι φωτίζεις γίνεται φως»
 
Πολλοί ενήλικοι παίζουν ρόλους όταν μιλάνε σε μικρά παιδιά. Χρησιμοποιούν σαχλές λέξεις και ήχους. Τους μιλάνε αφ’ υψηλού. Δεν τους φέρονται σαν να είναι ισότιμα. Το γεγονός ότι προσωρινά γνωρίζεις περισσότερα ή έχεις μεγαλύτερο μέγεθος δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν είναι ισότιμο μ’ εσένα.
     
↓ Το άρθρο συνεχίζεται ↓
                           
www.aytepignosi.com
         
Οι ενήλικοι στην πλειονότητά τους κάποια στιγμή στη ζωή τους βρίσκονται στη θέση του γονιού, κάτι που είναι ένας από τους πιο κοινούς ρόλους. Το πιο σημαντικό ερώτημα είναι: Μπορείς να επιτελέσεις τη λειτουργία του γονιού και να την επιτελέσεις καλά, χωρίς να ταυτιστείς μ’ αυτή, δηλαδή χωρίς να γίνει ρόλος; Μέρος της απαραίτητης λειτουργίας του να είναι κανείς γονιός είναι να φροντίζει τις ανάγκες του παιδιού, να μην το αφήνει να κινδυνεύσει και, κάποιες φορές, να λέει στο παιδί τι να κάνει και τι να μην κάνει.
Όταν όμως το να είσαι γονιός γίνεται ταυτότητα, όταν η αίσθηση του εαυτού σου προέρχεται αποκλειστικά ή σε μεγάλο βαθμό απ’ αυτό, η λειτουργία εύκολα αποκτά μεγάλη έμφαση, μεγαλοποιείται και σε καταλαμβάνει. Το να δίνεις στα παιδιά αυτό που χρειάζονται μετατρέπεται σε παραχάιδεμα. Το να τα εμποδίζεις από το να κινδυνέψουν γίνεται υπερπροστασία και παρεμβαίνει στην ανάγκη τους να εξερευνήσουν τον κόσμο και να δοκιμάσουν να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους. Το να τους λες τι να κάνουν και τι να μην κάνουν γίνεται έλεγχος, αυταρχισμός.
Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι η ταυτότητα του ρόλου παραμένει για πολύ καιρό αφότου η ανάγκη γι’ αυτές τις συγκεκριμένες λειτουργίες έχει περάσει. Οι γονείς δεν μπορούν να παραιτηθούν από το να είναι γονείς ακόμα και όταν το παιδί γίνεται ενήλικος. Δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ανάγκη να τους έχει ανάγκη το παιδί τους. Ακόμα κι όταν το ενήλικο παιδί είναι σαράντα χρονών, οι γονείς δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ιδέα «Ξέρω ποιο είναι το καλό σου». Ο ρόλος του γονιού εξακολουθεί να παίζεται ψυχαναγκαστικά, κι έτσι δεν υπάρχει αυθεντική σχέση.
Οι γονείς προσδιορίζουν τον εαυτό τους με αυτό το ρόλο και φοβούνται ασυνείδητα την απώλεια της ταυτότητας όταν πάψουν να είναι γονείς. Αν η επιθυμία τους να ελέγχουν ή να επηρεάζουν τις πράξεις του ενήλικου παιδιού τους εμποδιστεί -όπως συνήθως συμβαίνει- θα αρχίσουν να επικρίνουν ή να δείχνουν την αποδοκιμασία τους ή θα προσπαθήσουν να κάνουν το παιδί να αισθανθεί ένοχο και όλα αυτά σε μια ασυνείδητη προσπάθεια να διατηρήσουν το ρόλο τους, την ταυτότητά τους.
   
→ Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην Αυτεπίγνωση ←
     
*Από το βιβλίο «Για μια νέα ζωή», Έκχαρτ Τόλλε, Εκδ. Λιβάνη.
 
Αυτεπίγνωση | www.aytepignosi.com
«Ό,τι φωτίζεις γίνεται φως»
Εκτύπωση